حق نگه داری فرزندان هم بر عهده پدر می‌باشد و هم بر عهده مادر. به همین منظور نمی‌توان این حق را بدون دلیل موجه دادگاه از والدین سلب نمود.
زمانی که والدین با یکدیگر زندگی می کنند حضانت فرزند یا فرزندان بر عهده هر دوتای آنها می‌باشد ولی زمانی که پدر و مادر از یکدگیر جدا زندگی می‌کنند بنابر ماده ۱۱۶۹ قانون مدنی برای حضانت چنین فرزندانی، قانون، مادر را تا هفت سالگی در نگه داری کودک در اولویت قرار داده است و پس از آن حضانت و نگهداری فرزند به پدر سپرده می‌شود. جز در شرایطی که مصلحت کودک به گونه ای دیگر تلقی شود.
تبصره ماده ۱۱۶۹: بعد از هفت سالگی کودک در صورت بروز اختلاف، حضانت فرزند با رعایت مصلحت طفل بر عهده تشخیص دادگاه می‌باشد.
اگر برای یکی از طرفین(پدر یا مادر) مشکلی به وجود بیاید، مانند عدم صلاحیت در نگهداری از طفل، و یا اینکه یکی از والدین به شیوه نگهداری فرزند توسط طرف دیگر اعتراض نماید، امکان تغییر صاحب حضانت وجود دارد. حتی در مدتی که اولویت با پدر یا مادر باشد.
با رسیدن فرزند به سن بلوغ (در پسر ۱۵ سال تمام قمری و در دختر ۹ سال تمام قمری) دادگاه انتخاب را بر عهده فرزند قرار می‌دهد که نزد کدام یک از آنها زندگی کند. ولی در هر صورت تامین مخارج زندگی با پدر خواهد بود. در خصوص حضانت فرزندان؛ از آنجایی که با کودک که اصلی ترین و آسیب پذیرترین قشر جامعه است، ارتباط دارد و والدین در شرایطی هستند که پیگیری های مکرر در دادگاه ها را نمی‌توانند داشته باشند و ممکن است اقداماتی انجام دهند که به کودک آسیب وارد شود. بنابراین تصمیم می‌گیرند از بهترین موسسه حقوقی شرق تهران یعنی موسسه حقیقت گستر طلب یاری داشته باشند. موسسه حقیقت گستر نیز با دپارتمان گسترده خانواده و تجربه های بسیاری که در زمینه حضانت فرزند دارد می‌تواند بهترین انتخاب برای افراد باشد.
